θαυμαστοτόκος

θαυμαστοτόκος, -ον (Μ)

(για το σώμα τής Θεοτόκου) αυτός που προκαλεί θαύματα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θαυμαστός + -τόκος (< τίκτω), πρβλ. Θεο-τόκος, Χριστο-τόκος].